Dutch clarinetist Peter Koetsveld also features the music of Bach on his new album Roots! This release is again a double-disc album, the first of which contains a potpourri of movements from Bach’s suites for cello as well as from the violin sonatas and partitas. Performed here on the standard soprano clarinet, one can again readily ascertain the detailed preparation of phrases and melodic lines. Koetsveld’s interpretation of Bach’s music is so effortless and seamless that it comes across as a quasi-off-the-cuff improvisation. This is especially evident in his rendition of the Prelude from Suite No. 1 and the Double from Partita No. 1.

Certainly all of the works by Bach are excellent and well-performed, but of particular note is the well-known Chaconne from Partita II. Each note is intricately sewn into an ever-evolving melodic line that Koetsveld weaves with delicacy and tenderness. Simultaneously, he delivers the virtuosity of Bach’s rich harmonic elements with careful attention given to tonal color and resolution of tendency tones. This is the stand-out work on the first disc, being both the longest and most complex work from Bach. Koetsveld rises to the challenge with aplomb!

The first disc is enough for a stand-alone album and would make a nice addition to anyone’s library. This recording would be a fitting accompaniment if practicing Voxman’s Classical Studies. However, the Bach disc only comprises half of the package. Disc two of Roots! contains works heretofore unknown to me. Mike Curtis’s A Week in Plasencia is an especially charming and accessible seven-movement work for solo clarinet. [See the December 2018 issue for Gregory Barrett’s review of this piece. Ed.] Each movement depicts a specific day of the week at a location in Plasencia, a Spanish city located near the border with Portugal. The first movement, “Sunday, Plaza Mayor,” immediately dissolves any lingering Baroque sentiments from disc one. It is heavily syncopated, jaunty and imbued with sultry chromaticism. “Wednesday, Parque de la Isla” is a bluesy lament involving several pitch bends and solemn melodies; the ensuing “Thursday, Café Goya” offers a more amicable atmosphere. “Friday, Rio Jerte” depicts the Jerte River and the many cherry blossoms that bloom at its banks during the spring months. “Sunday, Plasencia Sepharid” contains flamenco-like gestures that bring the work to a fast and fiery conclusion. After Bach’s Chaconne, this work is the most memorable from the album. It is imbued with flair and character and is deftly performed by Koestvald. If you are unfamiliar with this work, I highly recommend this recording!

The double-disc set closes with Dutch composer Willem Frederik Bon’s Etudes for Clarinet. The 12 short vignettes collected here are not unlike miniature Paganini Caprices in terms of their technical and musical demands. Koestsveld is in his element here. His technical prowess and musicianship are on full display in these pieces, and the extreme altissimo register is handled with the utmost fluidity. The mechanics of the playing are at an incredibly virtuosic level, but what really sells these pieces is the well-planned, cohesive interpretation within each etude. Each has its own personality, color, mood, etc. One can hear motivic and character development taking place over the course of each approximately 90-second etude. This, more than anything else, makes the pieces enjoyable to hear. Wit, charm, sorrow and humor are all conveyed through Kovestvald’s performance.

Both of these large-scale albums are recommended as they offer a valuable resource for performing Bach’s music on clarinet, as well as for exploring new music for solo clarinet and bass clarinet! Happy listening!



De Nederlandse klarinettist Peter Koetsveld speelt o.a. muziek van Bach op zijn nieuwe album ‘Roots!’ Deze release is een dubbelalbum geworden, waarvan de eerste cd een keur van delen bevat uit Bach's suites voor cello en uit de sonata’s en partita’s voor viool. Uitgevoerd op de standaard klarinet, kan men goed de gedetailleerde voorbereiding van zinnen en melodische lijnen horen. Koetsveld's interpretatie van Bachs muziek is zo moeiteloos en precies dat het bijna overkomt als een quasi uit-de-losse-pols improvisatie. Dit is vooral duidelijk in zijn vertolking van de Prelude uit Suite nr. 1 en de Double uit Partita
nr. 1.

Alle werken van Bach zijn uitstekend gespeeld en goed uitgevoerd, maar van bijzonder belang is de bekende Chaconne uit de Partita II. Elke noot is kunstig geweven in een steeds evoluerende melodische lijn die Koetsveld weeft met fijngevoeligheid en tederheid. Tegelijkertijd levert hij de virtuositeit van de rijke harmonische elementen van Bach met zorgvuldige aandacht voor de tonale kleuren en de resolutie van de tonen. Dit is het opvallendste werk op de eerste cd, zowel het langste als het meest complexe werk van Bach. Koetsveld gaat zelfbewust de uitdaging aan!

De eerste cd is genoeg voor een zelfstandig album en zou al een mooie toevoeging zijn aan iemands bibliotheek. Deze opname kan goed een passend voorbeeld zijn bij het oefenen van Voxman's Classical Studies. De Bach-cd omvat echter slechts de helft van het totale pakket.

De tweede cd van ‘Roots!’ bevat werken die voor mij tot nu toe onbekend waren. Mike Curtis’ ‘A Week in Plasencia’ is een bijzonder charmant en toegankelijk werk van acht delen voor klarinet solo. [Zie de uitgave van december 2018 voor de recensie van Gregory Barrett over dit stuk. Ed.] Elk deel vertegenwoordigt een specifieke dag van de week op een specifieke locatie in Plasencia, een Spaanse stad in de buurt van de grens met Portugal. Het eerste deel, 'Sunday, Plaza Mayor', lost onmiddellijk alle aanhoudende barokke sentimenten op van cd één. Het is zwaar gesyncopeerd, vrolijk en doordrenkt met zwoele chromatiek. 'Wednesday, Parque de la Isla' is een bluesachtige klaagzang met verschillende toonbuigingen en statige melodieën; de daaropvolgende "Thursday, Café Goya" biedt een meer vriendelijke sfeer. "Friday, Rio Jerte" toont de rivier de Jerte en de vele kersenbloesems die bloeien aan de oevers tijdens de lente maanden. "Sunday, Plasencia Sepharid" bevat flamenco-achtige bewegingen die het werk tot een snel en vurig einde brengen. Na de Chaconne van Bach is dit werk het meest memorabele van het album. Het is doordrenkt met flair en karakter en wordt behendig uitgevoerd door Koetsveld. Als je niet bekend bent met dit werk, raad ik deze opname ten zeerste aan!

Het dubbelalbum sluit af met de 12 Etudes voor klarinet van de Nederlandse componist Willem Frederik Bon. De 12 korte delen die hier allen worden gespeeld, zijn niet anders dan de miniatuur Paganini Caprices in termen van hun technische en muzikale eisen. Koetsveld is hier in zijn element. Zijn technische bekwaamheid en muzikaliteit worden volledig ten toon gespreid in deze stukken, en het hoge register wordt zeer vloeiend gespeeld. De techniek van het spel bevindt zich op een ongelooflijk virtuoos niveau, maar wat deze stukken echt zo goed maken, is de goed geplande, samenhangende interpretatie binnen elke etude. Elk heeft zijn eigen persoonlijkheid, kleur, stemming, etc. Je kunt de motieven- en karakterontwikkeling horen plaatsvinden in de loop van elke etude van ongeveer 90 seconden. Dit maakt deze stukken meer dan wat ook het aanhoren waard. De gein, charme, verdriet en humor worden allemaal overgebracht door Koetsveld's optreden.

Dit grootse dubbelalbum wordt aanbevolen, omdat ze een waardevolle bron bieden voor het uitvoeren van de muziek van Bach op klarinet, evenals voor het verkennen van nieuwe muziek voor solo-klarinet! Veel luisterplezier!

Ik luister ook wel naar klarinetspel op YouTube maar wat jij op die cd's laat horen voor mij van een ongekende grote klasse zonder hierbij te overdrijven.
Ik vind het wel zo ontzettend goed wat je doet met die klarinet en was diep onder de indruk. Het is erg goed van klank en je maakt mooie contrasten in de diverse registers en vooral laag en midden heel warm en hoog ongelofelijk helder. De opnamen zijn ook prachtig gedaan.
De Bon etudes die je eigenlijk al pareltjes noemde en dat op jou manier ook absoluut zijn getuigen van een uitstekende vormgeving in opbouw en karakteriseren van de stukken. Fraseringen zijn perfect en alles zeer muzikaal. Dit alles met veel souplesse en gemak zodat het voor de luisteraar boeiend en pakkend is om naar te luisteren. Ook omdat de stukken zo divers in karakter zijn terwijl je duidelijk hoort dat door één mens geschreven is.
Je vormt echt een eenheid met die stukken en ik zou het je echt niet zo nadoen.
Bravo en veel lof !!!! Dat je met Bach bent opgegroeid en dat het voor altijd z'n sporen heeft nagelaten is duidelijk te horen en geniet er van, word er rustig van. Geweldig !!!
Ook hier weer die beheerstheid en stabiliteit in je spel en prachtig van toon. 

Roots!
Peter Koetsveld
Animato Music Productions
(zie ook https://peterkoetsveld.nl)

‘Geen dag zonder Bach’: een stelregel voor veel mensen, variërend van Glenn Gould tot Joop van Zijl. En de muziek van Johann Sebastian brengt niet alleen de argeloze luisteraar in vervoering: veel musici zijn het erover eens dat Bach muziek heeft voortgebracht in haar allerpuurste vorm.
Ook voor klarinettist Peter Koetsveld is Bach een belangrijke figuur. Bach spelen is voor Koetsveld, die afstudeerde bij Sjef Dou¬wes in Den Haag, een dagelijkse routine ge¬worden. Om die reden is ook een deel van zijn onlangs verschenen dubbel-cd Roots! aan Bach gewijd. Op soloklarinet brengt hij een selectie uit Bachs overbekende oeuvre voor solostrijkers ten gehore, zoals delen uit de cellosuites, maar ook delen uit de partita’s voor soloviool.
Koetsveld vraagt zich af of Bach op klarinet uitvoeren niet een al te zwaar anachronisme is: aangezien Bach niet in aanraking is gekomen met de klarinet in zijn huidige hoedanigheid, is dit geen onterechte overweging. Anderzijds wordt de muziek van Bach sinds jaar en dag voor de meest uiteenlopende en opportune bezettingen gemobiliseerd en omgewerkt, van pianoforte tot symfonische disco. Het sterke aan Bach is, dat aan het einde van de rit zijn muziek eigenlijk altijd wel overeind blijft. Niet voor niets wordt zijn muziek vaak gezien als de blauwdruk voor zo ongeveer alle westerse muziek die na hem werd geschreven.
Ook in de versie voor soloklarinet komt Bach ongeschonden uit de strijd: Koetsvelds interpretaties zijn een genot om naar te luisteren. Hij wordt hierbij deels gehol¬pen door de mooi weergalmende akoestiek van de kerk waarin de opnames zijn ge¬maakt, die het geheel net iets meer body geeft. Het ondersteunt Bachs ronkende harmonieën, met name in de delen uit de suites, die – om eerlijk te zijn – toch nog nét wat beter tot hun recht komen op een cello. Dit geldt ook voor de gevreesde Chaconne uit de Tweede Partita – waarbij er overigens wel verstandig aan is gedaan om de lange en karakteristieke arpeggio passage weg te laten. Niettemin compenseren Koetsvelds interessante en goed doordachte interpretaties nog steeds ruimschoots hiervoor.
De tweede helft van Roots! biedt een heel ander geluid dan Bach. Dit wordt bevestigd in de vormgeving: de cd van Bach is sereen en donker, terwijl het tweede album een bonte mengeling van kleuren laat zien. Hier speelt Koetsveld solowerken van Mike Curtis en Willem Frederik Bon.
A Week in Plasencía van de Amerikaan Mike Curtis is het eerste stuk op de andere cd: een cyclus bestaande uit warmbloedige solostukken die Curtis tijdens zijn verblijf in de gelijknamige plaats schreef. De stukken dragen de naam van een dag in de week, beginnend en eindigend op zondag. Frappant hierbij is dat de muziek qua sfeer niet per se heel Spaans aandoet, maar eerder associaties oproept met de Angelsaksische vroege jazz van de vroege Benny Goodman. Hoezeer er ook een Spaanse ondertoon aanwezig is: het bloed kruipt blijkbaar toch waar het niet gaan kan.
Er wordt afgesloten met de Etudes voor klarinetsolo van Willem Frederik Bon. Deze Nederlandse componist, die in 1983 op de veel te jonge leeftijd van 43 jaar over¬leed, droeg de etudes op aan klarinettist Klaas de Rook, van wie Bon ook leskreeg evenals overigens van Bram de Wilde. Qua toonzetting zijn de Etudes wat abstracter dan Curtis en Bach: direct bevinden we ons in een middentwintigste-eeuws geluid, dat doet denken aan Willem Pijper en Kees van Baaren – laatstgenoemde niet verbazingwekkend Bons leermeester op gebied van compositie.
Het hogere muzikale abstractieniveau wordt ondervangen door muzikaal vuur¬werk en een keur aan contrapuntische hoogstandjes, maar ook door verstilde langzame passages. De veelheid aan muzikaal en technisch vernuft geeft ook blijk van een goede doorgronding van de mogelijkheden van de klarinet. In Koetsveld heeft Bon een uitstekend vertolker gevonden van zijn werk. Al met al is Roots! een interessante en persoonlijke vertelling voor soloklarinet, die geen moment verveelt.

Bram Faber